De naam van veel wielrenners zal tijdens verslaggeving nooit zoveel gevallen zijn als die van hem. André Meganck dit, André Meganck dat. Je hoorde het in de commentaren, de man was altijd wel met iets bezig en bleef hierbij voor veel mensen toch een grote onbekende, want zelden in beeld.

Wanneer je hem dan toch eens te zien kreeg was dat meestal na de koers. Wanneer hij met zachte dwang een renner naar de commentaarpositie bracht. Hij zocht zaken op wanneer de kennis van de commentatoren tekort schoot, hield de chrono in de gaten en registreerde alles wat de rest ontging. Begonnen als chauffeur van Fred De Bruyne kon hij zich opwerken tot het onvolprezen manusje-van-alles, en ook die term zal wellicht de lading niet dekken. André Meganck overleed onverwacht aan een hartstilstand, hij werd pas 72.

Vanzelfsprekend weinig wielernieuws die naam waardig momenteel. Alle wielerwedstrijden tot en met pakweg de nationale kampioenschappen zijn ondertussen wel geschrapt of opgeschort, evenals grote toernooien zoals Europese kampioenschappen voetbal en Olympische Spelen.

Enkel in Frankrijk volharden ze vooralsnog in de boosheid. ASO wil nog steeds een Ronde van Frankrijk organiseren, de commerciële belangen zijn immens maar waar is dat niet het geval? In ieder geval een Ronde van Frankrijk achter gesloten deuren: hoe moet dat in zijn werk gaan? Benieuwd. Veel gekker dan dit kan je het je niet voorstellen in een land dat zich momenteel (eind maart 2020) in lockdown bevindt.

Dan willen ze het in Zwitserland anders aanpakken. De organisatie van de Ronde van Zwitserland zet, in samenwerking met Velon en ROUVY Indoor Cycling Reality, een virtuele vijfdaagse voor profs op onder de naam The Digital Swiss 5. Wielerteams en renners zijn alvast enthousiast. Je zou voor minder. Of het ook kijkspektakel oplevert valt af te wachten.

Gegarandeerd kijkspektakel zou in ieder geval The Least Expected Day – Inside the Movistar Team 2019 moeten bieden. De Netflix docu zat vorig jaar in het spoor van het Movistar team. Een jaar waarin de Giro overwinning van Richard Carapaz een van de hoogtepunten vormde.

Mijn vroegste herinnering aan Milaan-San Remo is de overwinning van Roger De Vlaeminck in 1979. Niet dat ik nog kan zeggen hoe dat precies zat maar die dag zit nog in een uithoek van mijn geheugen. Een zonnige dag was het maar ook daar kan ik mij vergissen. Over de editie van 1980 kan ik al helemaal niets kwijt: Pierino Gavazzi was dat jaar de beste van het lot. Hij versloeg een rits favorieten in de sprint.

In 1981 leek Fons De Wolf de steeds hogere verwachtingen die in hem gesteld werden helemaal in te lossen door op de Poggio aan de haal te gaan en in zijn gekende ‘pedaleur-de-charme’ stijl een kleine voorsprong te verdedigen.

Editie 1982 zag een lange ontsnapping tot het einde dragen. Het was kersverse prof Marc Gomez die meteen een klassieker op het palmares mocht zetten. Gomez was met Alain Bondue voorop gebleven wat de meer ervaren Bondue tot favoriet maakte. Die laatste viel in de afdaling van de Poggio en voor Gomez lag de weg naar eeuwige roem open. De Italiaanse tifosi reageerden eerder verbouwereerd.

Beppe Saronni mocht in 1983 zegevieren. Stevig gegangmaakt door de motoren voor hem nam de regerende wereldkampioen voorsprong op de Poggio. De tifosi konden met een jaar vertraging wel weer uit het dak. Neo-prof Eric Vanderaerden (4de) liet meteen van zich spreken door in zijn jeugdige overmoed te beweren dat de favorieten onder één hoedje speelden.

Goed “geprepareerd” kwam Francesco Moser aan de start in 84. Even daarvoor had de rijzige Trentijn in Mexico nog het uurrecord van Merckx bijgesteld en Milaan-San Remo ontbrak nog op de erelijst. Moser reed de meest risicorijke Poggio afdaling van allen en kon alleen doorstomen naar de finish. Bloeddoping, Conconi, Ferrari daar hoorden we pas later over. Een nieuwe bladzijde in de geschiedenis van het dopinggebruik werd in die periode omgeslagen en daardoor werd de editie van 84 toch een beetje een mijlpaal. Moser was immers toch een sportman met een enorme uitstraling, meer dan de succesvolle Amerikaanse amateurs tijdens de Spelen van dat jaar of vrijwel onbekende Italiaanse langlaufers.

In 1985 haalde Hennie Kuiper zijn laatste grote wedstrijd, en daarmee ook de laatste Nederlandse overwinning, binnen. In de nadagen van zijn rijk gevulde carrière bleek hij de meest gehaaide van een trio vluchters, waarbij ook ploegmaat Teun van Vliet. Die twee moesten afrekenen met Silvano Rico. Kuiper werd vroeg op de Poggio gelost maar de twee vooraan verloren hem uit het oog. Bij het binnenrijden van San Remo ging hij op en over zijn vroegere gezellen richting zege.

In 1986 kon Sean Kelly winnen als snelste man, na een uitval op de Poggio in het gezelschap van Greg LeMond en Mario Beccia. Eric Maechler wist in 1987 te winnen als overblijver van een lange vlucht waarbij het er even naar uit zag dat Alan Peiper de sterkste was. Hij werd echter tussen Cipressa en Poggio tot de orde geroepen door Maechler en even later achtergelaten. Eric Vanderaerden kwam te laat en verspeelde de zege met een handvol seconden.

Eind jaren tachtig was Laurent Fignon een van de beste renners ter wereld. Alhoewel je hem slechts later op het jaar in het grote rondewerk verwachtte, haalde hij de edities van 1988 en 1989 naar zich toe. In 1988 hield hij er Maurizio Fondriest onder, die was hem op de Poggio wel komen terughalen. Een jaar later was hij samen met Frans Maassen weggereden tussen Cipressa en Poggio. Maassen kwam op de steilere stukken te kort tegen de sterkere Fransman.

De jaren negentig luidden in de wielersport een nieuw tijdperk in. Vooral de beginjaren waren een periode met twee snelheden in het peloton. Van de wedstrijd in 1990 onthoud ik alleen maar het beeld van een mij tot dan onbekende renner die een tijdrit in de wedstrijd reed: Gianni Bugno. Op de Via Roma houdt hij luttele seconden over op Rolf Gölz.

Claudio Chiappucci was de verrassing van de Ronde van Frankrijk een jaar eerder en zette in 1991 met veel punch de wedstrijd naar zijn hand. Sean Kelly kwam in 1992 zijn tweede oppergaai opeisen en belette daarmee voor altijd Primavera winst voor Moreno Argentin. Het zou een hiaat blijven op de anders rijkelijk gevulde erelijst van de Italiaan.

Topfavorieten Maurizio Fondriest en Giorgio Furlan wonnen respectievelijk in 1993 en 1994. Vooral Furlan, lid van het beruchte Gewiss-Ballan, bleek in die periode over zeer goede benen te beschikken. Hij zou dit niveau later nooit meer evenaren alhoewel hij pas 28 was.

Laurent Jalabert hield Fondriest van een tweede winst in 1995. Gabriele Colombo beleefde zijn boerenjaar in 1996 en kon zich op de Poggio van zijn drie medevluchters ontdoen.

Daarna bleek de wedstrijd vooral een sprintersklassieker te worden. Zabel, Freire, Cippolini, Petacchi en Cavendish kwamen langs in de periode 1997-2009. Illustere uitzonderingen waren Andrei Tchmil (1999), Filippo Pozzato (2006) en Fabian Cancellara (2008) die de rest nog verschalkten met de streep in zicht. Alleen Paolo Bettini kon in 2003 nog eens ouderwets uitpakken na op de Poggio een aanval van Danilo Di Luca te pareren en met ploegmaat Luca Paolini en Mirko Celestino naar de streep te gaan. Van 2008 tem 2014 werd de klassieke aankomst op de Via Roma trouwens verlegd naar de Lungomare Italo Calvino, dichter bij de Middellandse Zee.

In 2010 won Oscar Freire voor de derde keer. Een jaar later was Matthew Goss de snelste van een kleine groep. Simon Gerrans won in 2012 een sprint met Cancellara en Vincenzo Nibali. De editie van 2013 zal in het geheugen gegrift blijven door het noodweer die de organisatie tot ingrijpen verplichtte. De koers, gereden op zondag, werd ingekort en de verkleumde renners werden met de ploegbus dichter naar San Remo gebracht. Gerald Ciolek kon het weinig schelen en legde na een doorstart beslag op een klassieker.

Daarna was het weer de beurt aan de sprinters: Alexander Kristoff (2014), John Degenkolb (2015, terug op de Via Roma) en Arnaud Démare (2016) bleven een sprintend peloton de baas. De overwinning van de Fransman zou echter overschaduwd worden door de berichten dat hij, na een val net voor de Cipressa, aan de deurklink van een volgwagen zou zijn teruggekomen bij de grote groep. Vanaf 2016 werd gewoon weer op zaterdag gereden.

De laatste drie edities kenden dan weer een klassieker patroon. De beslissing werd telkens geforceerd op de Poggio. Michal Kwiatkowski won in 2017 na Peter Sagan en Julian Alaphillipe te verslaan in de sprint, Nibali ging solo in 2018 en toonde zijn vaardigheid in het dalen. Vorig jaar kon Alaphillipe een kleine elitegroep het nakijken geven.

Dit jaar dus geen Milaan-San Remo in deze door het Corona virus geteisterde tijden. Volgend jaar graag terug en laat ons dan hopen op een meer dan spannende editie. Ondertussen kunnen we ons toch wat verwarmen aan een Holland Sport uitzending over de Primavera van enkele jaren terug. Hierin gaat Wilfried de Jong op zoek gaat naar het hart en de charme van deze meer dan honderd jaar oude wedstrijd.

De laatste koers voor langere tijd? Waarschijnlijk wel. In ieder geval een laatste kans om leider Schachmann uit de gele trui te lichten. Het parcours leende zich daar optimaal toe.

Na de eerste schermutselingen kon een zestal ontsnappen die de rit zouden gaan bepalen: Julian Alaphillipe (lange tijd virtueel leider), Thomas De Gendt, Alberto Bettiol, Anthony Perez, leider in het bergklassement Nicolas Edet en Aurelien Paret-Peintre.

Perez zou vooraan het tempo niet bijbenen en bij aanvang van de slotklim naar Valdeblore La Colmiane waren ze nog met vijf. Het duurde niet lang vooraleer De Gendt voluit het initiatief nam en iedereen uit het wiel kletste. Alaphillipe heeft de topvorm inderdaad niet te pakken.

De Gendt reed een formidabele beklimming maar vooral Trek-Segafredo onderhield een hoog tempo waarvan net Nairo Quintana profiteerde om onweerstaanbaar naar voor te stormen en de Oost-Vlaming ter plaatse te laten.

Achter Quintana en in het zicht van de rode vlag waagde Tiesj Benoot een poging om het eindklassement toch nog naar zich toe te halen. Hij kon 18 seconden terugnemen. Te weinig. Toch: was de de gele trui gisteren niet gelijkgezet met de achtervolgers op Benoot dan stonden ze zowat gelijk in het eindklassement. Thibaut Pinot werd derde in de rit.

Parijs-Nice gaat dus naar Maximillian Schachmann voor Tiesj Benoot en Sergio Higuita, en zo heeft er deze week dus merkwaardig genoeg een rittenkoers plaats gevonden terwijl de rest van de (wieler)wereld op slot ging.

Niet al te veel renners zijn momenteel met hun palmares bezig maar Tiesj Benoot kon aan het zijne een mooie overwinning toevoegen. Wellicht om alle heisa te vergeten schudden de renners alweer flink de benen los in de etappe naar Apt.

Søren Kragh Andersen probeerde de zaak vroeg onder druk te zetten voor de finale maar werd aanvankelijk kort gehouden door Deceuninck-QuickStep. Vincenzo Nibali probeerde het op 15 km van het einde maar kreeg Tiesj Benoot mee. Die liet de Haai even later achter en kon solo naar de meet. Michael Matthews maakte het feestje voor Team Sunweb compleet. Sergio Higuita legde beslag op plek drie

Leider Schachmann kwam ten val binnen de drie kilometer en kon daardoor de schade beperken tot 22 seconden, daar hij gelijk gezet werd met de dichtste achtervolgers. Benoot springt naar plaats twee in het algemene klassement. Morgen eindigt Parijs-Nice, een dag vroeger dan gepland omdat Nice de koers liever niet ziet finishen dit jaar.

Van een vroege vlucht met Anthony Turgis, Alexis Gougeard, Ryan Mullen en Jan Tratnik kon uiteindelijk Tratnik bijna overleven. Zijn gooi naar de ritzege strandde na een ijzersterke solo in het zicht van de streep.

Niccolò Bonifazio gebruikte de Sloveen als springplank en had lengten voorsprong op Iván Garciá Cortina en Peter Sagan. Caleb Ewan had alweer met pech af te rekenen en kon het achtervolgingswerk van zijn ploeg niet afronden. Op een paar kilometer van het einde moest hij aan de kant door pech.

De tijdrit over 15,5 km kreeg een ietwat verrassende winnaar. Søren Kragh Andersen, had al goede conditie getoond in de Omloop Het Nieuwsblad, en kon dankzij een zeer sterke tweede helft het laken naar zich toe trekken.

Leider Maximillian Schachmann deed wat hij moest doen en reed een zeer sterke chrono. Hij moest enkel Andersen voor zich dulden en verstevigt zijn leiderspositie. Nog meer Deens geweld: Kuurne-Brussel-Kuurne winnaar Asgreen pakte plaats drie.

De Belgische favorieten De Gendt en Campenaerts leverden een goede prestatie maar moesten genoegen nemen met plaats 4 en 6. Dylan Teuns kon zijn sterke tussentijd niet vasthouden in het tweede gedeelte. Tiesj Benoot was aan de meet even snel als Teuns. Die twee laatsten nemen nu respectievelijk plaats zes en zeven in in het algemene klassement.

De derde etappe van Parijs-Nice werd beslist in een groepssprint. Ideaal voor oa Sam Bennett en Caleb Ewan maar die werden beiden uitgeschakeld door een vreemd incident. GP Le Samyn winnaar Hugo Hofstetter schoot onfortuinlijk uit het klikpedaal, haalde daarbij Bennet onderuit en bleef haken aan Ewan die noodgedwongen tot stilstand kwam.

Het was echter Iván García Cortina die onweerstaanbaar naar voor snelde. Peter Sagan kwam niet meer aan het wiel van de Spanjaard. Andrea Pasqualon werd derde. Cees Bol en Nacer Bouhanni, andere favorieten voor de zege vandaag, vielen van het podium. De top van het klassement blijft voor de tijdrit van woensdag zowat ongewijzigd.

Volop waaiervorming in de tweede etappe van de koers naar de Zon. In de finale van vandaag werd meermaals de rand van de weg opgezocht door de ploegen van de favorieten en vrijbuiters die de de rit wel naar hun hand wilden zetten.

Julian Alaphillipe werd achteruit geslagen door een lekke band, Nairo Quintana moest terrein prijsgeven na een valpartij. Het was uiteindelijk Peter Sagan die in dienst van Pascal Ackermann de lead out van een selecte kopgroep op zich nam, maar de Duitser moest zijn meerdere erkennen in Giacomo Nizzolo.

Maximillian Schachmann, mee bedrijvig in het opzetten van de waaiers, behoudt de leiding voor ritwinnaar Nizzolo. Jasper Stuyven derde vandaag neemt ook die plaats over in het algemeen klassement. Verder opvallend het standhouden van onder meer Vincenzo Nibali en Sergio Higuita.

Roeselare zag met de GP Jean-Pierre Monseré een uitgeregende wedstrijd zonder al te veel animo. Gedoodverfd favoriet Fabio Jakobsen kon het overwicht van zijn sprinttrein zonder al te veel moeite afronden. Schaduwfavoriet Timothy Dupont strandde aan het wiel, zijn ploeggenoot Alfdan De Decker werd derde.