En dan was er het langverwachte moment. Van der Poel nam de snelste start, geremonteerd door van Aert op de brug voor de duik naar het strand. Na één ronde waren ze alleen.

Wout van Aert zette druk bij het verlaten van het strand, nam enkele seconden en van der Poel kwam ten val op de hippodroom. Hij had een ronde nodig om van Aert bij te halen die een lekke band had. De rollen waren omgedraaid nadat van Aert 18 seconden voorsprong had verzameld.

Van Aert leek in ronde vijf terug te komen na het strand maar verloor zijn bonus terug op de brug. De wedstrijd was gelopen, van der Poel liep op kousenvoeten verder weg, reed veel sterker de brug op, van Aert vocht niet meer terug. Dat gaf hij nadien ruiterlijk toe. Pech is blijkbaar dikwijls de onderscheidende factor tussen beiden.

In de achtergrond ontspon zich een strijd voor brons tussen Toon Aerts en een sterk oprukkende Tom Pidcock. Strijd die Aerts voor zich kon beslechten.

Inge van der Heijden, wereldkampioene twee jaar terug, nam de sterkste start bij de dames beloften. Kata Blanka Vas liet in de tweede ronde aan het strand de kans liggen om aan te sluiten bij de Nederlandse. Ze volgde liever een ander traject langs de waterlijn om haar voordeel te doen maar dat bleek een vergissing.

Alvarado was best weg maar ging kort daarna onderuit, Sanne Cant kon niet ontwijken. Het was Denise Betsema die zoals steeds een snelle start maakte, Brand was op achtervolgen aangewezen, Worst was derde na één ronde.

De beloften U23 mochten als eerste het veld in en het strand op tijdens dit WK in Oostende. De strandpassage was meedogenloos. De Belgen en Nederlanders gingen met elkaar in de clinch en lieten niets voor de andere landen.

Was Lucinda Brand de gedoodverfde favoriete voor het WK, is plots Alvarado terug op de afspraak. Ze tankte alvast heel wat vertrouwen met haar tweede zege dit weekend. Net op tijd na een afwisselend seizoen. Ze won in Overijse voor door in de laatste ronde Lucinda Brand achter te laten die net Manon Bakker kon voorblijven.

Als een donderslag bij heldere hemel of kroniek van een… Net maakte Team Jumbo-Visma nog zijn Tour ploeg bekend kondigt Tom Dumoulin aan dat hij zijn loopbaan op pauze zet.

Ondanks het feit dat het wel duidelijk was dat het de laatste paar jaar niet helemaal goed zat bij de sympathieke Maastrichtenaar, kwam dit nieuws toch nog wel als een verrassing. Veelal werd gewag gemaakt van fysieke ongemakken (die er wel degelijk waren) maar werd ook duidelijk dat Dumoulin mentaal steeds kwetsbaarder leek. Het hoeft voor de van nature nuchtere hardrijder allemaal niet te gek te worden.

Na zijn boerenjaar in 2017 (Giro en twee wereldtitels tijdrijden (individueel en ploeg in Bergen)) leek hij uiteindelijk vertrokken voor een carrière van meerdere jaren aan de absolute top. Zijn tweede plaatsen in Giro en Tour van 2018 leken enkel bevestiging. Misschien werd daar al een pijnpunt zichtbaar: zijn omkadering kon beter. In een team als Sky of Jumbo-Visma was er ook in 2018 geoogst in een grote ronde.

Na een val vroeg in de Giro 2019 ging het de verkeerde kant uit: opgave in de vierde rit en een gehavende knie. In de Dauphiné werd nog geprobeerd de Tour in goede conditie te halen maar ook daar speelde de kniepijn weer op ondanks een goede prestatie in de tijdrit. Daarnaast werd ook duidelijk dat de relatie met de ploeg danig aan het verzuren was. Dumoulin tekende voor 2020 bij Team Jumbo-Visma.

In dat vreemde seizoen 2020 bleven de twijfels rond zijn persoon toch aanhouden. De man rijdt nog steeds op een niveau waar de meesten enkel kunnen van dromen. Na een jaar zonder koersen sluit hij aan bij de subtop maar het kopmanschap laat hij graag over aan iemand anders. Daar heeft hij met iemand als Primoz Roglic aan zijn zijde ook voldoende gelegenheid toe.

In de Tour was er dat vreemde moment waarop Dumoulin al zijn outsider kansen leek op te offeren voor Roglic. Hij ontdeed zich daar meteen van alle druk van het (semi)kopmanschap en dat was toch wel een belangrijk signaal van zijn kant. Zijn fysieke kunnen demonstreerde hij nog eens in de afsluitende tijdrit van de Tour waar hij gewoon tweede werd na de ongenaakbare Pogacar.

Nu dus, bij aanvang van het seizoen, wordt het hem allemaal te veel. Heeft de minzame Nederlander te lang gewacht om deze beslissing te nemen? Er was immers al een jaar zonder koers. Is Tom Dumoulin te zacht, te nuchter voor dit vak en alle heisa rondom? Met hem verdwijnt alleszins een van de grootste rondetalenten van de afgelopen jaren. Zijn fysieke weerstand en regelmaat maakten van hem een renner waar je nooit van af was. Op het mentale vlak kan of wil hij die kwaliteiten jammer genoeg niet langer demonstreren. Dat maakt hem meteen ook een van de meest menselijke renners uit het peloton.

Komt hij nog terug in koers? Daar zullen de meeste liefhebbers op hopen maar is daarnaast de kans groot dat hij binnen afzienbare tijd zijn definitieve afscheid aankondigt.

Het WK nadert en de wereldkampioenen laten alvast weinig twijfel bestaan over hun huidige vorm. Alvarado bleef best overeind in de blubber en won vlot voor Denise Betsema en de verrassende Manon Bakker. Lucinda Brand werd vandaag pas vierde mede door een val.

De puntjes moesten nog op de i maar wat algemeen aangenomen werd is nu ook officieel: Wout van Aert verlengt zijn contract met Team Jumbo-Visma en dat meteen tot eind 2024.

De Volta ao Algarve zal niet doorgaan in februari, de organisatie zal proberen de wedstrijd te verplaatsen naar mei als dat lukt.

In Frankrijk zal het Circuit de la Sarthe voor het tweede opeenvolgende jaar niet doorgaan.

Lucinda Brand maakte haar favorietenrol waar en is zo langzamerhand de te kloppen vrouw voor Oostende. Denise Betsema en Marianne Vos vulden de rest van de podiumplaatsen. Wereldkampioene Alvarado en Worst ontbraken in Mol.

Gesloten eerste ronde op dit Belgisch kampioenschap. Mede favorieten Michael Vanthourenhout en Eli Iserbyt verloren heel wat posities bij een oponthoud. Van Aert schoof ondertussen naar voren, Vanthourenhout begon aan een lange achtervolging, Iserbyt gaf halfweg op.