Richard Carapaz pakt olympisch goud
Uittredend kampioen van Avermaet nam samen met Jan Tratnik het kopwerk voor zijn rekening. Slovenië en België namen hun verantwoordelijkheid en voor de rest werd het de eerste 180 km een eerder saai schouwspel. Een kopgroep van mindere goden mocht ver wegrijden.
Bij Elchin Asadov (Azerbeidzjan), Orluis Aular (Venezuela), Eduard-Michael Grosu (Roemenië), Nic Dlamini (Zuid-Afrika), Michael Kukrle (Tsjechië), Juraj Sagan (Slowakije), Polychronis Tzortzakis (Griekenland) en Paul Daumont (Burkina Faso) gaan waarschijnlijk niet veel bellen rinkelen of het zou voor de naam Sagan moeten zijn.
Niettemin kregen de heren op zeker moment een bonus van twintig minuten maar in het peloton was men gerust. Tijdens de beklimming van de Fuji Sanroku liep de voorsprong snel terug, ook vielen de eerste slachtoffers van naam, verrassend genoeg was daar ook Alejandro Valverde bij. Alhoewel hij later terug vooraan kon aansluiten was het duidelijk dat de Spanjaard ook op zijn vijfde olympische spelen niet zou scoren.
Het was ondertussen nog steeds Jan Tratnik die het peloton mende, Belgen in zijn spoor. De Sloveen verdiende vandaag wel een medaille voor zelfopoffering. Op weg naar de gevreesde en wellicht beslissende Mikuni Pass met 50 km voor de boeg poogde Remco Evenepoel weg te komen. Hij kreeg Eddie Dunbar en Vincenzo Nibali mee. De poging was een kort leven beschoren, de vroege vluchters waren er wel aan voor de moeite maar hadden hun olympisch gloriemoment gekend.
Aan de voet van de Mikuni Pass was het nog maar eens Jan Tratnik die zijn laatste kopbeurt deed vooraleer Tiesj Benoot en Mauri Vansevenant het van hem overnamen. Zij menden voor kopman van Aert die echter even moest passen wanneer Tourwinnaar Pogacar zijn duivels ontbond, vanuit het zadel. Niet de springveer van een paar weken terug maar toch vinnig genoeg.
Van Aert bleef echter op korte afstand volgen maar het werd toen al duidelijk dat de anderen voor de rest van de wedstrijd naar hem zou kijken om vluchters terug te halen.
Pogacar kreeg gezelschap van Woods en McNulty, voor de top konden ook Kwiatkowski, Carapaz, Bettiol en Uran de oversteek naar voor maken. Net voor de top viel het daardoor stil en in de luwte kwam van Aert weer aansluiten. Ook Mollema, Gaudu en Fuglsang schoven mee, in de afdaling kwamen ook Adam Yates en Schachmann aansluiten.
Richard Carapaz en Brandon McNulty konden met nog meer dan 20 km te gaan weglopen en kregen direct een voorsprong van 20 seconden bijeen. Daarachter werd alleen naar van Aert en Pogacar gekeken.
De winnaar zat vooraan zo leek maar met nog 10 kilometer en weer onder impuls van Wout van Aert liep de voorsprong van 45 opeens terug tot 15 seconden. De twee vooraan leken dan toch vogels voor de kat tot het moment dat Carapaz zich ontdeed van McNulty.
De achtervolgende groep viel terug stil en Carapaz kon aan zijn triomftocht beginnen. Een minuut later nam van Aert nipt de maat van Pogacar. De Belgische topfavoriet was vandaag wellicht de beste maar net als op het WK in Imola werd hij tweede. Weinigen zijn geneigd met hem samen te werken of ze moeten naar de naam Pogacar of van der Poel luisteren. Maar op een dag lukte het wel op een groot kampioenschap.
