Damiano Caruso toont moed op Alpe Motta

Renners met zin voor initiatief heeft een grote ronde nodig. Geen renners die hun puntjes tellen en blij zijn met stek zeven. Damiano Caruso is er blijkbaar zo een. Bijna aan de herfst van zijn carrière toe, weinig gewonnen, dus wat had hij te verliezen.

In de afdaling van de Passo San Girardino had Team DSM een plannetje om Romain Bardet naar de ritzege te loodsen. Samen met ploegmaats Chris Hamilton en Michael Storer liep de Fransman weg bij het peloton. Dat inspireerde Pelle Bilbao en Damiano Caruso van Bahrein om hetzelfde te doen. Groot werd hun voorsprong nooit, drie kwart minuut hoogstens.

De vroege vluchters met oa Louis Vervaeke en Giovanni Visconti werden opgeraapt en zo ontstond nog een kleine groep waar goed doorgereden werd. Opvallend: ook Vervaeke en Visconti deden hun duit in het zakje.

Op de slotklim naar Alpe Motta werd nog fors gemend door Storer en Bilbao, die laatste kreeg bij het opzij gaan nog een schouderklop als dank van kopman Caruso. Bardet volgde de Italiaan maar dat was niet van harte. Caruso reed ook hem uit het wiel en de tifosi werden gek.

Achter hem maakten Castroviejo en Martinez alweer hoog tempo, tempo dat uiteindelijk ook Almeida en Yates versmachtte. Bernal, kijkers diep in de oogkassen, ging uiteindelijk alleen achter Caruso aan. 24 seconden was het eindverdict, te weinig wellicht voor Caruso om nog aanspraak te kunnen maken op Girowinst. Martinez werd nog derde en was eigenlijk in de slotweek de betere van het team.

Egan Bernal drijft tijdens de week nog op wilskracht en mag van geluk spreken dat hier geen Pogacar of Roglic in hoogvorm meerijden. Ook hadden we graag gezien wat Landa hier zou uitgericht hebben. Dit was een Giro op zijn maat. We denken ineens ook aan een andere naam: Tom Dumoulin.