Van Aert wint ook Milaan-San Remo

Koude hoorde er soms bij in Milaan-San Remo (2013 iemand?) maar de kans daarop was klein dit jaar terwijl Europa kreunt onder een hittegolf. Het parcours moest hertekend worden omdat nogal wat kustgemeentes in volle zomer de wedstrijd op hun grondgebied liever kwijt dan rijk waren.

Dat leverde meteen de langste editie ooit op: 305 km zonder Turchino en Capi. Pas bij de aansluiting op het traditionele parcours, in de aanloop naar de Cipressa sloop de typische nervositeit het peloton binnen. Julian Alaphillipe was net daarvoor lek gereden en moest teruggebracht worden door ploegmaats net voor de beklimming van start ging. De Cipressa was een maat voor niets ondanks een mooie poging van Loic Vliegen. Sprinters Ewan en Gaviria werden daar overboord gegooid.

Daniel Oss bewerkstelligde met gevoel voor risico een kleine voorsprong in de afdaling. Hij werd echter net voor het opdraaien naar de Poggio weer ingerekend. Op die Poggio ontbond Alaphillipe zijn duivels, alleen van Aert kon even volgen maar moest toch wat seconden toestaan op de top. Beiden gingen voluit door in de afdeling, van Aert sloot aan en de twee vonden elkaar. De rest volgde bij het binnenrijden van San Remo op korte afstand.

Daarna volgde een bloedstollende passage door San Remo. Alaphillipe speelde ridder of mis en kwam de laatste kilometer niet meer uit het wiel. Het peloton was vlakbij en stond op het punt de leiders bij te halen. Alaphillipe speelde op de verrassing maar van Aert toonde zich koelbloedig en weerstond als een echte sprinter. Michael Matthews kwam net te laat.

Met van Aert heeft België een onvermoede wereldtopper bij. In het veld was hij dat al lang maar dat is hij nu ook op de weg, ondanks alle fysieke ellende. Gevestigde waarden van Avermaet en Gilbert waren vandaag nog goed voor plaats 8 en 9. Geen 5de monument dus voor Phillipe Gilbert.