De 10 renners van 2020

Een nieuwe kijk op de zes renners van 2019 twaalf maanden later, de lijst is echter langer daar nog meer renners in het oog sprongen.

Tadej Pogacar

De grote winnaar van 2020? Tadej Pogacar is de naam. Zonder noemenswaardige steun in de eigen rangen zette hij zich drie weken lang in de eerste wagon van de gele trein die door Frankrijk raasde. Zijn derde plaats vorig jaar in de Vuelta bleek niet voldoende om alarmbellen te doen afgaan. Op de laatste zaterdag volgde een Lemond-Fignon scenario alhoewel de verschillen groter werden dan toen in 1989. Pogacar reed buitenaards goed, de rest gewoon goed.

Julian Alaphillipe

Het was in Parijs-Nice al duidelijk dat de Fransman het moeilijk zou hebben zijn niveau van 2019 te bestendigen. Ook in de Tour maakte hij niet de beste indruk al kon hij vroeg scoren met ritwinst in Nice. Alles stond zogezegd in het teken van het wereldkampioenschap en dat werd wel met de nodige panache binnengehaald. Daarna was de concentratie blijkbaar weg: in Luik-Bastenaken-Luik werd hij na het hinderen van Marc Hirshi gedeklasseerd al meende hij net daarvoor gewonnen spel te hebben. Roglic was hem echter op de streep al voorbij. Het leverde een van de meest knullige aankomsten van de afgelopen jaren op. Enkele dagen later was hij in de Brabantse Pijl alweer te zegezeker maar kon nu wel nipt van der Poel voorblijven.

Primoz Roglic

Primoz Roglic kon met Luik-Bastenaken-Luik een monument winnen. De grootste wedstrijd moest hij echter aan landgenoot Pogacar laten. Wel was hij weer de beste in de Vuelta.

Bijna onklopbaar op sterk hellende aankomsten weet hij altijd (boni)seconden te sprokkelen. Het is echter zeer de vraag of ze bij Jumbo-Visma nog zes weken per jaren zichzelf aan gort moeten rijden om een kopman te ondersteunen die op drie weken tijd zo weinig voorsprong kan verzamelen.

Ook in de Vuelta dreigde een scenario waarbij het in het slotweekend flink fout kon lopen. Mits een sterkere ploeg en een vroege aanval op Alto de la Covatilla kon Richard Carapaz zomaar de Vuelta gewonnen hebben. Hoe sterk de ex-schansspringer ook is, hij kent mindere momenten die in een grote ronde doorslaggevend kunnen zijn.

Egan Bernal

Niet verwacht maar over Bernal kunnen we dit jaar kort zijn. In de voorbereidingswedstrijden ging het nog naar behoren al waren er tekenen aan de wand. Zijn opgave in de Dauphiné was misschien nog uit voorzorg, in de Tour was hij nog maar een schim van de vorige twee edities. Geruchten staken de kop op dat hij een te liederlijk leven zou leiden sinds zijn Tourwinst maar afschrijven doen we de Colombiaan beter niet. Brailsford schrijft hier wel een scenario voor.

Mathieu van der Poel

Kwam ongewoon moeilijk op kruissnelheid in augustus, al was er een Nederlandse kampioenstitel. Later waren er wel successen in Tirreno-Adriatico (rit) en BinckBank Tour. Vooral in die laatste toonde hij weer zijn beste vorm. Hij won als kers op de taart de Ronde van Vlaanderen.

Remco Evenepoel

De stijgende lijn van de voorbije jaren werd gewoon doorgetrokken in 2020. Vier kleine rondes (San Juan, Algarve, Burgos, Polen) waren reeds op het palmares bijgeschreven, toen het seizoen tijdens de Ronde van Lombardije noodlottig eindigde in een ravijn. Hierdoor miste hij zijn debuut in de Giro, die misschien wel kansen had geboden door het uitvallen van andere favorieten.

Wout van Aert

Van Aert kwam dit jaar van heel ver terug, van heel ver. Er wordt daar niet meer bij stil gestaan na zijn zeges in Strade Bianche, Milaan-San Remo, Dauphiné (rit + groene trui), Tour (2 ritten) en BK tijdrijden.

Daarna waren er ‘enkel’ nog tweede plaatsen in WK tijdrijden en weg alsook in de Ronde van Vlaanderen. Hoe ver was hij in die wedstrijden gekomen als hij niet drie weken voluit was gegaan in de Tour? Filippo Ganna is momenteel te sterk in de tijdrit, maar misschien had hij net zoals op de Poggio Alaphillipe wel kunnen schaduwen op die laatste helling in Imola. In de Ronde van Vlaanderen had hij altijd zijn eigen sprint moeten rijden. Nu stond hij toe dat van der Poel er een korte uitvoering van maakte.

Was er iemand die ooit het potentieel kon vermoeden van deze voor het veldrijden weggelegde krachtpatser? Er is plotseling onverwacht een opvolger voor Boonen en Gilbert.

Marc Hirschi

Had vorig jaar zijn entree niet gemist bij de profs maar deed meer dan bevestigen dit seizoen. Uiterst bedrijvig tijdens de Tour werd zijn aanvalslust beloond met een ritzege. Brons was zijn deel in het WK op de weg. Meteen het begin van een topweek waarin hij de Waalse Pijl won en de morele winnaar werd van Luik-Bastenaken-Luik. In de sprint gehinderd door Alaphillipe, kon hij enkel nog naar de tweede plaats. Winnaar Roglic had het incident aan de andere kant van de weg kunnen vermijden.

Tao Geoghegan Hart

Wie bij aanvang van de Giro zijn geld op Tao Geoghegan Hart gezet had kon flink winst maken. In de Giro viel kopman na favoriet weg en waren Fuglsang en Nibali gewoon niet goed genoeg.

Wilco Kelderman kwam aan de leiding en Nederland droomde van een nieuwe zege, drie jaar na Tom Dumoulin. Kelderman mist echter de versnelling bergop. Een versnelling die hij wellicht niet nodig had als die vreemde Rohan Dennis niet plotseling over de beste klimbenen uit zijn carrière bleek te beschikken.

Hij effende het pad voor Hart die enkel Jai Hindley bij zich moest dulden, iemand die hij in de afsluitende tijdrit moest kunnen voorblijven. Over de slotdagen zal bij Sunweb waarschijnlijk nog nagekaart worden maar feit is dat noch Kelderman noch Hindley bij machte waren het af te ronden.

Dus won Hart de Giro en die kon dat net als Kelderman en Hindley (mee op het eindpodium) niet echt geloven, was toch niemand van die drie als kandidaat eindwinnaar naar Italië gekomen. Uitgerekend die Hart waarbij we er vanuit gingen dat hij als eeuwige rondebelofte door het leven zou moeten.

Richard Carapaz

Richard Carapaz werd opgeroepen voor de Tour alhoewel hij in opbouw was voor de Giro. De prestaties van Thomas en Froome waren er niet naar om naar de start van de Tour af te reizen. Carapaz leek even op weg naar de bergtrui maar werd op de voorlaatste dag nog een slachtoffer van de tijdrit. Pogacar snoepte hem daar de bergprijs af.

Carapaz verhuisde dan maar naar de Vuelta waar hij tweede werd zonder noemenswaardige steun, wellicht kon hij die Vuelta in de laatste bergrit, net voor Madrid, toch nog voor zich opeisen mits meer durf van zijn team en zichzelf.

En de Giro? Daar had Carapaz zichzelf kunnen opvolgen en daar had hij Rohan Dennis misschien niet eens voor nodig. Op pakweg de Stelvio zagen we de Ecuadoriaan nog wel iedereen op grote afstand rijden.