Mads Pedersen verrast favorieten in slijtageslag

Reeds bij aanvang voelden enkele grote namen zich geïnspireerd om aan te gaan. Onder hen Vuelta-winnaar Primoz Roglic, Giro-winnaar Richard Carapaz, Daniel Martin en Nairo Quintana. Verder Koch, Polanc, Cort Nielsen, Bodnar, Dillier, Vakoc, Houle en Howes. Op 100 km van de streep werden ze teruggepakt.

Phillipe Gilbert valt bij aankomst op het lokale circuit, Evenepoel wacht en haalt alles uit de kast om Gilbert terug te brengen. Tevergeefs. Het WK was een favoriet kwijt. Ook Alejandro Valverde verlaat in de luwte (er waren een tijdje amper live beelden) de wedstrijd. Verder regent het (sic) opgaves, bij elke passage aan de meet zien we de een naar de andere toprenner afstappen.

Craddock en Küng gaan aanvallen met nog 60 km te gaan, het peloton was wat stil gevallen, het is immers een afvalrace geen aanvalrace blijkbaar. Op 45 km komt Mads Pedersen aansluiten en neemt de plaats in van Craddock. Die krijgt op korte afstand gezelschap van Mike Teunissen.

Italië zend Moscon naar het front en die vormt met Küng, Teunissen en Pedersen een kopgroep. Craddock stapt gewoon af na zijn inspanning. Mathieu van der Poel vindt dat het lang genoeg geduurd heeft en rijdt met Trentin tot bij de vluchters. Teunissen moet afhaken en een nieuwe kopgroep met vijf is weg, de juiste?

Consternatie op 12 km: van der Poel schudt het hoofd en gaat opzij, deze wedstrijd is ongenadig. Een bovenmenselijke inspanning van Küng gooit Moscon, en bijna ook Pedersen, er definitief af. De drie moesten het onder elkaar uitmaken. Trentin zette wat slap aan en Pedersen kon vol naar de wereldtitel. Greg Van Avermaet werd achtste, Niki Terpstra twintigste.